God's liefde en geduld zijn niet te bevatten!
|
| God's liefde en geduld zijn niet te bevatten! |
Ik ben christelijk opgevoed en heb op vrij jonge leeftijd mijn hart aan God gegeven, maar toen ik in de puberteit kwam, werd ik toch heel sceptisch en bracht steeds minder tijd door met bidden.
Toen ik moeder werd, gingen als het ware mijn ogen open voor de wreedheid van de wereld waarin we leven en kon ik niet bevatten dat mensen zo wreed konden zijn. Ik snapte er helemaal niets van waarom een God, die zogenaamd liefdevol was, al die wreedheid kon toestaan. Ik raakte in een enorm conflict met mezelf en het geloof van mijn kindertijd en het kwam uiteindelijk zover dat ik volledig brak met mijn geloof. Ik sloeg het pad van de new age in en hield me bezig met zaken als reincarnatie, tarot, reiki, magnetiseren, mediumschap, psychometrie en nog veel meer. Dat was voor een bepaalde tijd wel bevredigend, maar de twijfel sloeg steeds meer toe. Was ik wel op de goede weg? Tenslotte werd alles waar ik me mee bezig hield, sterk veroordeeld door het Christelijke geloof. Ik schreef dat toe aan bekrompenheid en vooroordelen en prees mezelf gelukkig dat ik nu dan toch eindelijk verlicht aan het worden was.
Maar op een gegeven moment begon ik me toch weer meer bezig te houden met het Christendom, het bleef aan me knagen.
Ik verlangde ernaar om weer net zo kinderlijk en vol vertrouwen te geloven, zoals ik dat als kind ook had gedaan, maar ik voelde me leeg van binnen. Het occulte trok ook aan me en dat kreeg wederom de overhand. Ik begon een eigen spiritueel forum, liet kaartjes drukken als reiki/magnetiseur en probeerde in contact te komen met mijn geleidegidsen.
Tot het moment dat ik als het ware wakker werd. Ik realiseerde me dat ik me bezig had gehouden met alles wat God verboden had, dat ik dat doelbewust had gedaan. Ik had tegen God aan lopen schoppen uit boosheid, onvrede en verdriet, ik had Hem aan de kant gezet. Ik voelde me vreselijk schuldig en verdrietig, ik was zoo bang dat God niets meer met me te maken wilde hebben. Ik vroeg Hem om me te vergeven en me opnieuw aan te nemen als Zijn kind.
En dat heeft Hij gedaan. Ik mag opnieuw Zijn liefde voelen, God heeft mij vergeven en mij opnieuw omarmd, net als in het verhaal van de verloren zoon.
De liefde van God en het geduld en begrip dat Hij voor Zijn kinderen heeft, is onvoorstelbaar en eigenlijk niet te bevatten vanuit menselijk standpunt.
Ik kan nu vanuit de grond van mijn hart getuigen dat Jezus voor mij aan het kruis gestorven is en weer is opgestaan uit de dood, en dat Zijn offer het voor mij mogelijk heeft gemaakt om eeuwig leven te hebben. Wat een liefde, het is niet te bevatten.
Toen ik moeder werd, gingen als het ware mijn ogen open voor de wreedheid van de wereld waarin we leven en kon ik niet bevatten dat mensen zo wreed konden zijn. Ik snapte er helemaal niets van waarom een God, die zogenaamd liefdevol was, al die wreedheid kon toestaan. Ik raakte in een enorm conflict met mezelf en het geloof van mijn kindertijd en het kwam uiteindelijk zover dat ik volledig brak met mijn geloof. Ik sloeg het pad van de new age in en hield me bezig met zaken als reincarnatie, tarot, reiki, magnetiseren, mediumschap, psychometrie en nog veel meer. Dat was voor een bepaalde tijd wel bevredigend, maar de twijfel sloeg steeds meer toe. Was ik wel op de goede weg? Tenslotte werd alles waar ik me mee bezig hield, sterk veroordeeld door het Christelijke geloof. Ik schreef dat toe aan bekrompenheid en vooroordelen en prees mezelf gelukkig dat ik nu dan toch eindelijk verlicht aan het worden was.
Maar op een gegeven moment begon ik me toch weer meer bezig te houden met het Christendom, het bleef aan me knagen.
Ik verlangde ernaar om weer net zo kinderlijk en vol vertrouwen te geloven, zoals ik dat als kind ook had gedaan, maar ik voelde me leeg van binnen. Het occulte trok ook aan me en dat kreeg wederom de overhand. Ik begon een eigen spiritueel forum, liet kaartjes drukken als reiki/magnetiseur en probeerde in contact te komen met mijn geleidegidsen.
Tot het moment dat ik als het ware wakker werd. Ik realiseerde me dat ik me bezig had gehouden met alles wat God verboden had, dat ik dat doelbewust had gedaan. Ik had tegen God aan lopen schoppen uit boosheid, onvrede en verdriet, ik had Hem aan de kant gezet. Ik voelde me vreselijk schuldig en verdrietig, ik was zoo bang dat God niets meer met me te maken wilde hebben. Ik vroeg Hem om me te vergeven en me opnieuw aan te nemen als Zijn kind.
En dat heeft Hij gedaan. Ik mag opnieuw Zijn liefde voelen, God heeft mij vergeven en mij opnieuw omarmd, net als in het verhaal van de verloren zoon.
De liefde van God en het geduld en begrip dat Hij voor Zijn kinderen heeft, is onvoorstelbaar en eigenlijk niet te bevatten vanuit menselijk standpunt.
Ik kan nu vanuit de grond van mijn hart getuigen dat Jezus voor mij aan het kruis gestorven is en weer is opgestaan uit de dood, en dat Zijn offer het voor mij mogelijk heeft gemaakt om eeuwig leven te hebben. Wat een liefde, het is niet te bevatten.