Verslag van een gebeurtenis in het Groot Ziekengasthuis te Den Bo
 |
|
| Verslag van een gebeurtenis in het Groot Ziekengasthuis te Den Bosch. |
Verslag van een gebeurtenis in het Groot Ziekengasthuis te Den Bosch.
Het begon vorig jaar zomaar met een klachtje van een wat wee gevoel in de buik.
Alda, mijn vrouw, zei:
"Het is net alsof ik ongesteld moet worden."
Dat gebeuren ligt al vele jaren achter haar dus wij naar de dokter.
Die schreef een pilletje voor en nog iets waar ik de naam niet meer van weet.
Het ging niet weg maar er kwam door de stress ook nog een lichte hartklacht bij, waar ze Selokeen 50 voor kreeg.
De klachten bleven aanhouden en tenslotte zei de arts:
"We gaan een echo laten maken om te zien wat er mogelijk zit."
En, er zat iets, inderdaad.
Het was een kiste van ongeveer 4 cm.
Ze had zich genesteld op de eierstok en de gynaecologe zei, dat ze die met een kleine ingreep zou verwijderen.
Een dagbehandeling dus.
Een klein sneetje boven de navel en d.m.v. een kijkoperatie zou het
"corpus delict"
verwijdert worden.
Wij waren de eersten die dag, 's morgens om kwart over zeven moesten we er zijn en om kwart voor 8 ging ze naar de O.K.
De verpleegster zei nog:
"Als het een beetje meezit, zijn jullie om twaalf uur weer thuis."
Wij grinnikten tegen elkaar zo van:
"Dan eten we het gebak nog eerder dan die dag gepland was."
Toen ik een poosje zat kreeg ik het donkerbruine vermoeden dat het toch wat langer duurde dan normaal, wat even later bevestigd werd door een verpleegkundige, die kwam zeggen dat de kiste zo snel gegroeid was dat een grotere ingreep noodzakelijk was.
Na 4 en een half uur was ze terug op de uitslaap-kamer en het werd geen twaalf uur thuis, maar 5 dagen blijven totdat de wond van dertig cm. dicht gegroeid was.
Na 5 dagen liet het zich aanzien om naar huis te gaan, en zo gedaan.
Het ging goed tot dat ze na het stoppen van de medicijnen, wat pijn ging voelen. Wij schreven dat toe aan wat er van binnen was gebeurd en stonden er verder niet bij stil.
Na een paar dagen gaat Alda, 's nachts, even naar het toilet en bij haar terugkomst via de gang naar de slaapkamer barst de wond spontaan open en staat ze midden in een plas met wondvocht.
Terug dus naar het ziekenhuis en daar heeft ze, tot ze weer weg mocht, drie weken gelegen.
De wond moest nu van binnenuit gaan genezen en werd voorzien van een vacuumpomp, die met een schoudertas meegedragen werd zodat de patient mobiel bleef en verder haar werk kon doen.
Drie maal per week komt de thuiszorg het opvangvat van deze pomp omwisselen en de wond voorzien van een nieuw verband.
Dat heeft zo.n 5 weken geduurd en je kon zien dat de wond steeds kleiner werd.
Op een dag, tijdens de mexicaanse griep, krijgt Alda ook haar portie mee.
Ze werd misselijk, had wat verhoging, 38.5, en ging tevens aan de diaree.
Ik zei:"Meid onder de wol en is er wat dan roep je maar, ik ben er."
Uitgerekend zij aan de griep, maar was dat zo?
Zij riep mij om haar even te helpen naar het toilet te gaan en bij de terugkomst naar het bed, zakt ze net voor het bed, als een slappe vaatdoek tussen mijn handen door naar de grond.
Ze viel net niet hard omdat ik haar nog wat kon vasthouden.
Op zo.n moment denk je dan hoe krijg ik haar in bed.
Dus probeerde ik met al mijn krachten dit slappe levenloze lichaam in bed te tillen en dat lukte wonderwel.
Op zo.n moment denk je niet,
"Ik ga even de buurman roepen om te helpen."
Toch staan al die mensen voor je klaar maar je vergeet op zo.n hektisch moment om daar een beroep op te doen.
Opnieuw de temp. gemeten en die stond ineens op 40.8.
Zo ga ik de nacht niet in, dus de huisartsenpost gebeld.
Die kwamen, keken naar de buik en zagen dat die opnieuw was gaan ontsteken maar wel op een kwaadaardige wijze , zodat direct ingrijpen noodzakelijk was.
Opnieuw per ambulance naar het ziekenhuis en ik zag bij het neerleggen van haar door de ambulancebroeders, dat de pus uit haar ogen kwam.
Het was in één woord afschuwelijk hoe die bacterie toesloeg en begon met het stilleggen van zowat alle organen.
De nieren werkten niet meer en moesten op een nierdyaliseapparaat aangesloten worden.
Haar longen gingen tekeer en moesten door een ademhalingsmachine overgenomen worden.
Tenslotte gaf haar hart te kennen dat ze met 200 slagen per minuut, dat niet lang kon volhouden; en is met electro-schokken weer tot kalmte gedwongen.
Twee doktoren namen mij mee naar de familiekamer en vertelden mij dat ik mij moest voorbereiden op haar overlijden.
Ze is ernstig ziek en haalt het waarschijnlijk niet,
ik zat te huilen als een kind.
Ik heb alle zusters en broeders gebeld voor haar te bidden en één van hen een zekere Viola uit Katwijk, zei:
"Joop je moet haar zalven met olie en een gebed over haar uitspreken."
Nu had ik daar wat moeite mee want er staat geschreven dat je de oudsten van de gemeente moet laten komen om dit te doen.
Aangezien wij niet tot een gemeente behoren werd dat dus moeilijk.
Maar ik kreeg door de Geest de ingeving, "Waar twee of drie in Mijn Naam bijeen zijn, daar ben Ik ook."
Ik realiseerde mij dat ik dus tevens oudste ben van mijn eigen vrouw.
Toen dat tot mij doordrong heb ik de verplegende zuster gevraagd of ik met Alda mocht bidden, waarop ze zei:"Als u een geestelijke nodig hebt dan is hij er zo hoor.
Ik antwoordde haar en zei:
"Ik ben haar geestelijke verzorger"
Zij knikte en ik mocht Alda zalven met olie en sprak een kort gebed uit:
"Alda, ik zalf je in de Naam van Yeshua, de Zoon van God, tot genezing."
God is wonderbaar,
Hij verhoorde en maakte Zijn Woord waar.
De satan sliep echter niet, want wat nooit gebeurde gebeurde nu, tot drie maal toe ging de nier-machine stuk en moesten alle leidingen vervangen worden. en dat tot drie maal toe.
Ze is na 13 dagen weer uit haar kunstmatige slaap gehaald, toen bleek dat het lichaam weer zelfstandig ging werken.
Ze weet van de kerst en jaarwisseling niets, dan wat ik er haar van verteld heb.
Toen ze naar de afdeling mocht kreeg ze een eenpersoonskamer waar ik tevens een bed kreeg, om wanneer ze wakker werd, ik haar zou kunnen opvangen.
Het leven nam voor haar weer een aanvang en wel vanaf het prille begin moest ze haar hand naar haar mond leren brengen.
Het eten moest in eerste instantie gevoerd worden.
Via een looprekje weer stapje voor stapje leren lopen.
Zelfstandig leren slikken.
Alle dranken tot en met het water werden met een soort stijfsel
verdikt omdat ze anders zou stikken.
We zijn nu zover, dat wij door de zeer snelle herstelperiode, het verzorgingshuis over kunnen slaan;
en ze komende week naar huis mag.
Dit is mede te danken aan de ongelofelijke strijd die I.C. deskundigen en doktoren hebben gevoerd om met welgeteld 17 computers en toebehoren, het lichaam weer terug te brengen in een goed functionerend geheel.
De zusters en broeder op de afdeling A1 Gyneacologie hebben als geen ander een staaltje van liefde en service laten zien.
Dank aan alle doktoren die met onverminderde ijver een mooi stuk werk hebben geleverd.
Fisio, geraterie, logopedist en dieëtist waren allen in aktie om er een compleet succesverhaal van te maken. Chapeau voor u allen en God Bless You for all.
Prijs de Heer, ik kreeg haar terug uit Zijn Handen.
Jiooda's getuigenis over zijn vrouw Alda.
Het begon vorig jaar zomaar met een klachtje van een wat wee gevoel in de buik.
Alda, mijn vrouw, zei:
"Het is net alsof ik ongesteld moet worden."
Dat gebeuren ligt al vele jaren achter haar dus wij naar de dokter.
Die schreef een pilletje voor en nog iets waar ik de naam niet meer van weet.
Het ging niet weg maar er kwam door de stress ook nog een lichte hartklacht bij, waar ze Selokeen 50 voor kreeg.
De klachten bleven aanhouden en tenslotte zei de arts:
"We gaan een echo laten maken om te zien wat er mogelijk zit."
En, er zat iets, inderdaad.
Het was een kiste van ongeveer 4 cm.
Ze had zich genesteld op de eierstok en de gynaecologe zei, dat ze die met een kleine ingreep zou verwijderen.
Een dagbehandeling dus.
Een klein sneetje boven de navel en d.m.v. een kijkoperatie zou het
"corpus delict"
verwijdert worden.
Wij waren de eersten die dag, 's morgens om kwart over zeven moesten we er zijn en om kwart voor 8 ging ze naar de O.K.
De verpleegster zei nog:
"Als het een beetje meezit, zijn jullie om twaalf uur weer thuis."
Wij grinnikten tegen elkaar zo van:
"Dan eten we het gebak nog eerder dan die dag gepland was."
Toen ik een poosje zat kreeg ik het donkerbruine vermoeden dat het toch wat langer duurde dan normaal, wat even later bevestigd werd door een verpleegkundige, die kwam zeggen dat de kiste zo snel gegroeid was dat een grotere ingreep noodzakelijk was.
Na 4 en een half uur was ze terug op de uitslaap-kamer en het werd geen twaalf uur thuis, maar 5 dagen blijven totdat de wond van dertig cm. dicht gegroeid was.
Na 5 dagen liet het zich aanzien om naar huis te gaan, en zo gedaan.
Het ging goed tot dat ze na het stoppen van de medicijnen, wat pijn ging voelen. Wij schreven dat toe aan wat er van binnen was gebeurd en stonden er verder niet bij stil.
Na een paar dagen gaat Alda, 's nachts, even naar het toilet en bij haar terugkomst via de gang naar de slaapkamer barst de wond spontaan open en staat ze midden in een plas met wondvocht.
Terug dus naar het ziekenhuis en daar heeft ze, tot ze weer weg mocht, drie weken gelegen.
De wond moest nu van binnenuit gaan genezen en werd voorzien van een vacuumpomp, die met een schoudertas meegedragen werd zodat de patient mobiel bleef en verder haar werk kon doen.
Drie maal per week komt de thuiszorg het opvangvat van deze pomp omwisselen en de wond voorzien van een nieuw verband.
Dat heeft zo.n 5 weken geduurd en je kon zien dat de wond steeds kleiner werd.
Op een dag, tijdens de mexicaanse griep, krijgt Alda ook haar portie mee.
Ze werd misselijk, had wat verhoging, 38.5, en ging tevens aan de diaree.
Ik zei:"Meid onder de wol en is er wat dan roep je maar, ik ben er."
Uitgerekend zij aan de griep, maar was dat zo?
Zij riep mij om haar even te helpen naar het toilet te gaan en bij de terugkomst naar het bed, zakt ze net voor het bed, als een slappe vaatdoek tussen mijn handen door naar de grond.
Ze viel net niet hard omdat ik haar nog wat kon vasthouden.
Op zo.n moment denk je dan hoe krijg ik haar in bed.
Dus probeerde ik met al mijn krachten dit slappe levenloze lichaam in bed te tillen en dat lukte wonderwel.
Op zo.n moment denk je niet,
"Ik ga even de buurman roepen om te helpen."
Toch staan al die mensen voor je klaar maar je vergeet op zo.n hektisch moment om daar een beroep op te doen.
Opnieuw de temp. gemeten en die stond ineens op 40.8.
Zo ga ik de nacht niet in, dus de huisartsenpost gebeld.
Die kwamen, keken naar de buik en zagen dat die opnieuw was gaan ontsteken maar wel op een kwaadaardige wijze , zodat direct ingrijpen noodzakelijk was.
Opnieuw per ambulance naar het ziekenhuis en ik zag bij het neerleggen van haar door de ambulancebroeders, dat de pus uit haar ogen kwam.
Het was in één woord afschuwelijk hoe die bacterie toesloeg en begon met het stilleggen van zowat alle organen.
De nieren werkten niet meer en moesten op een nierdyaliseapparaat aangesloten worden.
Haar longen gingen tekeer en moesten door een ademhalingsmachine overgenomen worden.
Tenslotte gaf haar hart te kennen dat ze met 200 slagen per minuut, dat niet lang kon volhouden; en is met electro-schokken weer tot kalmte gedwongen.
Twee doktoren namen mij mee naar de familiekamer en vertelden mij dat ik mij moest voorbereiden op haar overlijden.
Ze is ernstig ziek en haalt het waarschijnlijk niet,
ik zat te huilen als een kind.
Ik heb alle zusters en broeders gebeld voor haar te bidden en één van hen een zekere Viola uit Katwijk, zei:
"Joop je moet haar zalven met olie en een gebed over haar uitspreken."
Nu had ik daar wat moeite mee want er staat geschreven dat je de oudsten van de gemeente moet laten komen om dit te doen.
Aangezien wij niet tot een gemeente behoren werd dat dus moeilijk.
Maar ik kreeg door de Geest de ingeving, "Waar twee of drie in Mijn Naam bijeen zijn, daar ben Ik ook."
Ik realiseerde mij dat ik dus tevens oudste ben van mijn eigen vrouw.
Toen dat tot mij doordrong heb ik de verplegende zuster gevraagd of ik met Alda mocht bidden, waarop ze zei:"Als u een geestelijke nodig hebt dan is hij er zo hoor.
Ik antwoordde haar en zei:
"Ik ben haar geestelijke verzorger"
Zij knikte en ik mocht Alda zalven met olie en sprak een kort gebed uit:
"Alda, ik zalf je in de Naam van Yeshua, de Zoon van God, tot genezing."
God is wonderbaar,
Hij verhoorde en maakte Zijn Woord waar.
De satan sliep echter niet, want wat nooit gebeurde gebeurde nu, tot drie maal toe ging de nier-machine stuk en moesten alle leidingen vervangen worden. en dat tot drie maal toe.
Ze is na 13 dagen weer uit haar kunstmatige slaap gehaald, toen bleek dat het lichaam weer zelfstandig ging werken.
Ze weet van de kerst en jaarwisseling niets, dan wat ik er haar van verteld heb.
Toen ze naar de afdeling mocht kreeg ze een eenpersoonskamer waar ik tevens een bed kreeg, om wanneer ze wakker werd, ik haar zou kunnen opvangen.
Het leven nam voor haar weer een aanvang en wel vanaf het prille begin moest ze haar hand naar haar mond leren brengen.
Het eten moest in eerste instantie gevoerd worden.
Via een looprekje weer stapje voor stapje leren lopen.
Zelfstandig leren slikken.
Alle dranken tot en met het water werden met een soort stijfsel
verdikt omdat ze anders zou stikken.
We zijn nu zover, dat wij door de zeer snelle herstelperiode, het verzorgingshuis over kunnen slaan;
en ze komende week naar huis mag.
Dit is mede te danken aan de ongelofelijke strijd die I.C. deskundigen en doktoren hebben gevoerd om met welgeteld 17 computers en toebehoren, het lichaam weer terug te brengen in een goed functionerend geheel.
De zusters en broeder op de afdeling A1 Gyneacologie hebben als geen ander een staaltje van liefde en service laten zien.
Dank aan alle doktoren die met onverminderde ijver een mooi stuk werk hebben geleverd.
Fisio, geraterie, logopedist en dieëtist waren allen in aktie om er een compleet succesverhaal van te maken. Chapeau voor u allen en God Bless You for all.
Prijs de Heer, ik kreeg haar terug uit Zijn Handen.
Jiooda's getuigenis over zijn vrouw Alda.