God heeft ons genezen, een nieuw leven gegeven.
 |
|
| God heeft ons genezen, een nieuw leven gegeven. |
“En zie, ik ben met u, alle dagen tot aan de voleinding der aarde”.
Matteüs 28:20 (onze trouwtekst).
We zullen ons eerst even voorstellen, ik heet Hermalinda, ik ben 41 jaar en 22 jaar getrouwd met Jan Bas. We hebben 3 dochters gekregen, Kimberley, Shirley en Naomi.
Ruim 14 jaar geleden begonnen de problemen voor ons. Problemen die zich 14 jaar lang zouden opstapelen.
Onze dochters zijn allemaal voor de uitgerekende datum geboren en hebben in de couveuse gelegen. De eerste heeft verschrikkelijk veel gehuild, de tweede heeft een slecht gehoor, gezichtsverlies, groei-, en ontwikkelingsproblemen. De derde is meerdere malen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Details zal ik hier achterwege laten, maar steeds was het zo dat als we ergens mee overweg konden, dan stond het volgende probleem weer klaar.
Op het moment dat alles redelijk onder controle was en Jan Bas en ik eindelijk een dagje uit voor onszelf hadden gepland werd ik door iemand, die met hoge snelheid uit de bocht vloog, frontaal aangereden. Hieraan hield ik rugklachten en nekletsel over. Ik was altijd heel optimistisch ingesteld en had een groot doorzettingsvermogen. Zo ging ik met veel pijn en veel moeite weer aan het werk op ons familiebedrijf. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mijn ouders en het personeel speelde ook mee. Ruim twee jaar lang probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging ermee te leven, de ene dag ging het wat beter en de andere wat minder. Ons geloofsleven stelde eigenlijk in de loop der jaren ook niet zo veel meer voor en was wat op de achtergrond geraakt.
Ook nu kreeg ik niet de kans op ontspanning want ik werd voor de tweede keer aangereden, nu van achteren terwijl ik voor het stoplicht stond. Ik was totaal in de war, had veel pijn in mijn nek en rug. Ook nu probeerde ik er weer bovenop te komen, maar na een half jaar was ik leeg, ik kon niet meer en raakte bijna alles kwijt. Mijn werk, sport en hobby’s. De hond uitlaten was al te veel en zelfs de kinderen kon ik niet meer om mij heen hebben. Ik was zo moe van het strijden, wilde niet opgeven. Uiteindelijk brak ik, ik kon niets anders meer dan huilen en slapen, 24 uur per dag, weken lang. Mijn hulpkreten tot God leken niet te helpen, evenals die van Jan Bas, die God iedere dag op de fiets dankte voor weer een nieuwe dag en de nabijheid van Zijn liefde ook al voelde het niet zo. Dit wisten we toen ook niet van elkaar. De diagnoses stapelden zich op van whiplash naar posttraumatisch stress syndroom en van chronische oververmoeidheid tot depressiviteit. Het werd ondanks alle medicatie alleen maar erger. Door bepaalde medicijnen kwam ik in vijf maanden tijd achttien kilo aan, geestelijk noch lichamelijk was dit bevorderlijk. Psychisch gebroken, lichamelijk een wrak, volgens een whiplashcentrum moest ik er maar mee leren leven en kijken naar wat ik allemaal nog kon. Nog dieper kon ik wegglijden, zo bleek, en ik was uiteindelijk door niemand meer te bereiken, zelfs door Jan Bas niet. Inmiddels waren we, ieder voor zich, aan het overleven. Daar zit je dan, in het diepst van de put, weggezakt, uitzichtloos en radeloos.
Op dat moment vroeg Jan Bas of het niet eens tijd werd om samen te gaan bidden en ik zei: “Ja, graag”. We baden voor het eerst in ons huwelijk samen. Het werd een weekend, vol van regen, tranen en gebed.
We waren intens blij dat we eindelijk samen naar God waren gegaan. ’s Maandags liet ik de hond uit. Het regende niet meer maar de lucht was nog steeds egaal donkergrijs. Toen ontstond in het wolkendek een ellipsvormige opening, hieruit scheen 1 lichtstraal, precies op mij. Ik voelde letterlijk hoe God mijn handen beetpakte en mij uit de ellende wegtrok. Ik leefde weer, de lichamelijke pijn was onverminderd groot, maar God droeg me in Zijn liefdevolle handen, dat was het belangrijkste. God is zo intens bewogen met ons mensen.
Kerkbezoek was nog steeds moeilijk, langdurig zitten niet mogelijk. Met Pinksteren is ons de handen opgelegd en is er voor ons gebeden. Een diepe vrede kwam in ons hart en de liefde van God stroomde door ons heen. Een paar weken later heb ik gevraagd om een gebed voor genezing. Een van de oudsten heeft mij toen gezalfd met olie, mij de handen opgelegd en tot God gebeden om alle negatieve gevolgen van de ongevallen weg te nemen. Dit gebeurde in de naam van Jezus Christus. De pijn was niet meteen weg maar God was er wel mee begonnen. Zo stond ik ’s avonds ongemerkt met mijn armen omhoog om wat los te maken. En dat zonder pijn en beperkingen. Jarenlang was dit voor mij ondenkbaar. We dankten God. Stukje bij beetje werd ook mijn vermoeidheid minder en kon ik zelfs weer ontspannen in de auto zitten. Uiteindelijk bleef alleen de pijn in mijn onderrug over.
Omdat we de samenkomst van de gemeente niet wilden missen besloten we deze keer om niet op vrijdag of zaterdag, maar op maandag met vakantie te gaan. Aan het einde van de dienst wilde ik eigenlijk bidden voor pijnverlichting in de onderrug, die deze dag erger was dan de dagen ervoor. Ik heb het niet gedaan, we hebben alleen gevraagd ons de handen op te leggen om een zegen te vragen voor we op reis zouden gaan. Vanaf dat moment is alle pijn verdwenen. Onze vakantie is de mooiste geworden van mijn leven. Bid voor een groter verlangen naar Hem. Niets is zo mooi als dicht bij God zijn.
Inmiddels heb ik vrijwilligerswerk gedaan op verschillende afdelingen in het ziekenhuis en in een verpleeghuis en ben ik aangenomen voor een opleiding als verzorgende. Nu, drie jaar later heb ik bijna mijn diploma. Vroeger kon ik niet goed leren en nu haal ik heel hoge cijfers, heb het tweede jaar versneld mogen doen. In de korte tijd dat ik dit alles nu doe heb ik al heel veel bevrediging, ook in mijn werk gevonden, dat ik met veel liefde en samen met God mag doen. We bidden nu met het hele gezin en we merken dat God ook onze kinderen Zijn liefde geeft. De vrede, rust en vreugde die God in ons hart heeft gelegd is niet te bevatten als je het zelf niet hebt meegemaakt. We prijzen God voor onze genezing en bovenal voor Zijn Goddelijke liefde waarmee Hij Zijn enige Zoon voor ons heeft gegeven. Hem komt alle eer toe in hemel en op aarde, nu en tot in eeuwigheid.
Dit getuigenis willen we je geven, om te bemoediging en op te bouwen, maar bovenal ter ere van God, onze Vader en om de naam van Jezus groot te maken.
We groeten je liefdevol en wensen je genade en vrede van Jezus Christus,
Hermalinda en Jan Bas Vermeulen
Matteüs 28:20 (onze trouwtekst).
We zullen ons eerst even voorstellen, ik heet Hermalinda, ik ben 41 jaar en 22 jaar getrouwd met Jan Bas. We hebben 3 dochters gekregen, Kimberley, Shirley en Naomi.
Ruim 14 jaar geleden begonnen de problemen voor ons. Problemen die zich 14 jaar lang zouden opstapelen.
Onze dochters zijn allemaal voor de uitgerekende datum geboren en hebben in de couveuse gelegen. De eerste heeft verschrikkelijk veel gehuild, de tweede heeft een slecht gehoor, gezichtsverlies, groei-, en ontwikkelingsproblemen. De derde is meerdere malen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Details zal ik hier achterwege laten, maar steeds was het zo dat als we ergens mee overweg konden, dan stond het volgende probleem weer klaar.
Op het moment dat alles redelijk onder controle was en Jan Bas en ik eindelijk een dagje uit voor onszelf hadden gepland werd ik door iemand, die met hoge snelheid uit de bocht vloog, frontaal aangereden. Hieraan hield ik rugklachten en nekletsel over. Ik was altijd heel optimistisch ingesteld en had een groot doorzettingsvermogen. Zo ging ik met veel pijn en veel moeite weer aan het werk op ons familiebedrijf. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mijn ouders en het personeel speelde ook mee. Ruim twee jaar lang probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging ermee te leven, de ene dag ging het wat beter en de andere wat minder. Ons geloofsleven stelde eigenlijk in de loop der jaren ook niet zo veel meer voor en was wat op de achtergrond geraakt.
Ook nu kreeg ik niet de kans op ontspanning want ik werd voor de tweede keer aangereden, nu van achteren terwijl ik voor het stoplicht stond. Ik was totaal in de war, had veel pijn in mijn nek en rug. Ook nu probeerde ik er weer bovenop te komen, maar na een half jaar was ik leeg, ik kon niet meer en raakte bijna alles kwijt. Mijn werk, sport en hobby’s. De hond uitlaten was al te veel en zelfs de kinderen kon ik niet meer om mij heen hebben. Ik was zo moe van het strijden, wilde niet opgeven. Uiteindelijk brak ik, ik kon niets anders meer dan huilen en slapen, 24 uur per dag, weken lang. Mijn hulpkreten tot God leken niet te helpen, evenals die van Jan Bas, die God iedere dag op de fiets dankte voor weer een nieuwe dag en de nabijheid van Zijn liefde ook al voelde het niet zo. Dit wisten we toen ook niet van elkaar. De diagnoses stapelden zich op van whiplash naar posttraumatisch stress syndroom en van chronische oververmoeidheid tot depressiviteit. Het werd ondanks alle medicatie alleen maar erger. Door bepaalde medicijnen kwam ik in vijf maanden tijd achttien kilo aan, geestelijk noch lichamelijk was dit bevorderlijk. Psychisch gebroken, lichamelijk een wrak, volgens een whiplashcentrum moest ik er maar mee leren leven en kijken naar wat ik allemaal nog kon. Nog dieper kon ik wegglijden, zo bleek, en ik was uiteindelijk door niemand meer te bereiken, zelfs door Jan Bas niet. Inmiddels waren we, ieder voor zich, aan het overleven. Daar zit je dan, in het diepst van de put, weggezakt, uitzichtloos en radeloos.
Op dat moment vroeg Jan Bas of het niet eens tijd werd om samen te gaan bidden en ik zei: “Ja, graag”. We baden voor het eerst in ons huwelijk samen. Het werd een weekend, vol van regen, tranen en gebed.
We waren intens blij dat we eindelijk samen naar God waren gegaan. ’s Maandags liet ik de hond uit. Het regende niet meer maar de lucht was nog steeds egaal donkergrijs. Toen ontstond in het wolkendek een ellipsvormige opening, hieruit scheen 1 lichtstraal, precies op mij. Ik voelde letterlijk hoe God mijn handen beetpakte en mij uit de ellende wegtrok. Ik leefde weer, de lichamelijke pijn was onverminderd groot, maar God droeg me in Zijn liefdevolle handen, dat was het belangrijkste. God is zo intens bewogen met ons mensen.
Kerkbezoek was nog steeds moeilijk, langdurig zitten niet mogelijk. Met Pinksteren is ons de handen opgelegd en is er voor ons gebeden. Een diepe vrede kwam in ons hart en de liefde van God stroomde door ons heen. Een paar weken later heb ik gevraagd om een gebed voor genezing. Een van de oudsten heeft mij toen gezalfd met olie, mij de handen opgelegd en tot God gebeden om alle negatieve gevolgen van de ongevallen weg te nemen. Dit gebeurde in de naam van Jezus Christus. De pijn was niet meteen weg maar God was er wel mee begonnen. Zo stond ik ’s avonds ongemerkt met mijn armen omhoog om wat los te maken. En dat zonder pijn en beperkingen. Jarenlang was dit voor mij ondenkbaar. We dankten God. Stukje bij beetje werd ook mijn vermoeidheid minder en kon ik zelfs weer ontspannen in de auto zitten. Uiteindelijk bleef alleen de pijn in mijn onderrug over.
Omdat we de samenkomst van de gemeente niet wilden missen besloten we deze keer om niet op vrijdag of zaterdag, maar op maandag met vakantie te gaan. Aan het einde van de dienst wilde ik eigenlijk bidden voor pijnverlichting in de onderrug, die deze dag erger was dan de dagen ervoor. Ik heb het niet gedaan, we hebben alleen gevraagd ons de handen op te leggen om een zegen te vragen voor we op reis zouden gaan. Vanaf dat moment is alle pijn verdwenen. Onze vakantie is de mooiste geworden van mijn leven. Bid voor een groter verlangen naar Hem. Niets is zo mooi als dicht bij God zijn.
Inmiddels heb ik vrijwilligerswerk gedaan op verschillende afdelingen in het ziekenhuis en in een verpleeghuis en ben ik aangenomen voor een opleiding als verzorgende. Nu, drie jaar later heb ik bijna mijn diploma. Vroeger kon ik niet goed leren en nu haal ik heel hoge cijfers, heb het tweede jaar versneld mogen doen. In de korte tijd dat ik dit alles nu doe heb ik al heel veel bevrediging, ook in mijn werk gevonden, dat ik met veel liefde en samen met God mag doen. We bidden nu met het hele gezin en we merken dat God ook onze kinderen Zijn liefde geeft. De vrede, rust en vreugde die God in ons hart heeft gelegd is niet te bevatten als je het zelf niet hebt meegemaakt. We prijzen God voor onze genezing en bovenal voor Zijn Goddelijke liefde waarmee Hij Zijn enige Zoon voor ons heeft gegeven. Hem komt alle eer toe in hemel en op aarde, nu en tot in eeuwigheid.
Dit getuigenis willen we je geven, om te bemoediging en op te bouwen, maar bovenal ter ere van God, onze Vader en om de naam van Jezus groot te maken.
We groeten je liefdevol en wensen je genade en vrede van Jezus Christus,
Hermalinda en Jan Bas Vermeulen